اِلهی...
با خاطِری خَستِه...
دِلی بِه تو بَستِه!
دَست اَز غِیرِ تُو شُستِه...
دَراِنتِظارِ رَحمَتت نِشَستِه اَم. می دَهی کَریمی نِمی دَهی حَکیمی...
می خوانی شاکِرَم میرانی صابِرَم...
اِلهی اَحوالَم چِنانَست کِه می دانی واَعمالَم چِنین اَست کِه می بینی نَه پایِ گُریز دارَم وَ نَه زَبانِ سِتیز...
اِلهی مُشت خاکی را چه شاید و اَز او چِه بَرآید و با او چِه بایَد...
دَستَم بِگیر یا اَلرحَمَن اَلراحِمین .
بَندِهای اَز خُدا پُرسید: اَگَر سَرنِوِشتِ مَرا تُو نِوِشتِهای پَس چِرا آرِزو کُنم؟
خُدا گُفت : شایَد نِوِشتِه باشَم هَر چِه آرِزو کُنَد ...!